Ένας Χριστιανός  αντιεξουσιαστής
Βρισκόμαστε στα χρόνια της εκπνοής του τρίτου Μ.Χ. αιώνα και της ανατολής του τέταρτου. Η χρονική εκείνη περίοδος ήταν πολύ σκληρή για τους Χριστιανούς.
Ο ένας διωγμός από μέρους των ρωμαϊκών αρχών διαδέχονταν τον άλλον. Ήταν διωγμοί μακρόχρονοι και ανελέητοι, με αποτέλεσμα χιλιάδες Χριστιανοί να στεφθούν με τον στέφανο του μαρτυρίου.
Την εποχή εκείνη διοικούσε τμήμα του ανατολικού μέρους της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ο Γαλέριος (292-311). Καταγόταν από τις νομαδικές φυλές που ζούσαν κατά μήκος του Δούναβη. Ήταν δηλαδή για τα τότε δεδομένα ένας βάρβαρος. Δυστυχώς όμως ήταν και βάρβαρος στον χαρακτήρα. Ο Λατίνος χριστιανός ιστορικός Λακτάντιος τον χαρακτήριζε ως άνθρωπο «του τρόμου και της φρίκης».
Η μητέρα του Γαλέριου λάτρευε τις θεότητες των βουνών, δηλ. τον Βάκχο, τον Πάνα, την Κυβέλη κ.λπ. Ήταν φοβερά θρησκόληπτη. Καθημερινά έκανε θυσίες και καλούσε στο σχετικό τραπέζι που ακολουθούσε τους κατοίκους των γύρω χωριών. Όσοι ήσαν χριστιανοί απέφευγαν την πρόσκληση. Η στάση τους έγινε από μέρους της αντιληπτή και την εξόργισε αφάνταστα. Η οργή σύντομα μεταβλήθηκε σε μίσος.
Δεν άργησε να ερεθίσει τον εξ ίσου θρησκόληπτο γιό της, ζητώντας του να εξαφανίσει τους Χριστιανούς από το πρόσωπο της γης.
Ο Γαλέριος έπεισε τελικά τον πεθερό του και συνάρχοντα του Ανατολικού Διοκλητιανό να κηρύξουν διωγμό. Αποφασίστηκε ο διωγμός να γίνει στις 23 Φεβρουαρίου του 303, δηλαδή μέρα που υποσχόταν… «ευτυχία», λόγω της γιορτής των Τerminalien, δηλαδή του θεού των συνόρων.
Την επόμενη μέρα αναρτήθηκε στην έδρα του Γαλέριου, τη Νικομήδεια, το σχετικό διάταγμα, που ανακοίνωνε ότι οι οπαδοί της χριστιανικής θρησκείας εξέπιπταν από κάθε τιμή και από κάθε αξίωμα. Τούτο σήμαινε ότι οι Χριστιανοί, ανεξάρτητα σε ποια κοινωνική τάξη ανήκαν και ποια θέση κατείχαν, δεν θα εξαιρούνταν από τα βασανιστήρια. Ευνόητο ότι το διάταγμα αυτό, με το οποίο άρχιζε πάλι ένας νέος διωγμός, έφερε αναστάτωση  και αγανάκτηση στον κόσμο των Χριστιανών.
Από το σημείο αυτό αρχίζει η σύντομη ιστορία του χριστιανού αντιεξουσιαστή μας. Το σχετικό περιστατικό μας το αναφέρουν τόσο ο Λακτάντιος, που ζούσε τότε στη Νικομήδεια και είχε μόλις προ δύο ετών δεχθεί τον Χριστιανισμό, όσο και ο ιστορικός της Εκκλησίας μας Ευσέβιος. Σύμφωνα με τη διήγησή τους ένας Χριστιανός, σημαντικό πρόσωπο στη Νικομήδεια, «ζήλῳ τῷ κατά θεόν ὑποκινηθείς διαπύρῳ», ορμά με θάρρος μέρα μεσημέρι προς το διάταγμα του διωγμού, που ήταν αναρτημένο σε δημόσιο χώρο, και μπροστά σε κόσμο το σχίζει, κάνοντας το κομμάτια. Ταυτόχρονα, αναφερόμενος στον Γαλέριο που είχε υποτάξει τους Γότθους και τους Σαρμάτες και τώρα ξεκινούσε πόλεμο κατά των Χριστιανών σαν να ήταν βάρβαροι εχθροί, φώναξε ειρωνικά: «Νίκα πάνω στους Γότθους και τούς Σαρμάτες και διάλυσέ τους!».
Ο θαρραλέος αυτός Χριστιανός συνελήφθει αμέσως και οδηγήθηκε στον τόπο των βασανιστηρίων, όπου υπέστη τις χειρότερες κακώσεις με αξιοθαύμαστη γενναιότητα και υπομονή. Ύστερα τον έψησαν πάνω στη φωτιά και τέλος τον έριξαν μέσα στην αναμμένη θράκα και τον έκαψαν.
Το όνομα  του πρωτομάρτυρα στον διωγμό αυτό δεν μας το παρέδωσαν οι δυο μας ιστορικοί. Αργότερα το μαρτυρολόγιο της Εκκλησίας της Ρώμης του αποδίδει το όνομα Ιωάννης. Αν το όνομα αυτό είναι σωστό ή αποτελεί δημιούργημα μιας ευσεβούς παραδόσεως δεν έχει καμιά σημασία. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι το πραγματικό του όνομα είναι γραμμένο στο βιβλίο του ουρανού.

*Ευσεβίου Καισαρείας, Εκκλησιαστική Ιστορία Η, 5/ΒΕΠ 20,48,14-26 και Lactantius, Demortibuspersecutorum13.
Aπόσπασμα από το βιβλίο του Ηλία Α. Βουλγαράκη «Στιγμιότυπα από την εποχή των Πατέρων», εκδόσεις Αρμός.
Επιμέλεια , Δ.Πυλαρινός
GP,Orthodoxianpress.com