Δέξου με
Δέξου, Πατέρα, τὸν νεκρὸ
ποὺ ἔχασε τὴν ψυχή του.
Δέξου τὸ καταγώγιο τῶν ἁμαρτιῶν,
τὸν βλάσφημο, τὸν πονηρό,
τὸν αἰσχρὸ κι ἀδιάντροπο,
τὸν μολυσμένο στὴν ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα.
Δέξου τὸν δοῦλο τῶν πονηρῶν δαιμόνων.
Ἐλέησέ με τὸν ἀκάθαρτο,
τὸν κλέφτη καὶ παραβάτη,
τὸ βδέλυγμα τῆς ἁμαρτίας.
Ἐλέησέ με, ἡ πλούσια πηγὴ τοῦ ἐλέους
καὶ μὴν ἀποστρέψεις τὸ ἀγαθό σου πρόσωπο
ἀπὸ τὸν δοῦλο σου.
Μὴν πεῖς, Κύριε: - Δὲν σὲ γνωρίζω!
Μὴν πεῖς: - Ποῦ ἤσουνα ὡς τώρα;
Μὴ μὲ περιφρονήσεις
τὸ χῶμα, τὴ στάχτη, τὴ φθορά,
τὸ ὄνειδος, τὸ βδέλυγμα,
τὸ ἐρείπιο τῶν δαιμόνων,
τὸ σκάνδαλο τῶν ἀνθρώπων.
Μὴ μὲ ἀποστραφεῖς, Δέσποτα,
ἀλλὰ λυπήσου με καὶ σῶσέ με.
Γιατὶ ξέρω, φιλάνθρωπε,
ὅτι δὲν θέλεις «τὸν θάνατο τοῦ ἁμαρτωλοῦ,
ὡς τὸ ἐπιστρέψει καὶ ζῆν αὐτόν».
Δὲν θὰ σ᾿ ἀφήσω, ἂν δὲν μ᾿ ἐλεήσεις!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου