Ποια είναι τα είδη της Πίστεως; Υπάρχει αντικειμενική και υποκειμενική Πίστη;
Δεν υπάρχει αντικειμενική ή υποκειμενική πίστη αλλά «τέλεια πίστη» και «απιστία»
Η ύπαρξη του κρασιού π.χ. είναι κάτι το αντικειμενικό. Η γεύση του όμως είναι κάτι το υποκειμενικό…Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για την πίστη. Η πίστη δεν μπαίνει σε στεγανά αντικειμενικότητας ή υποκειμενικότητας. Δεν μπορούμε δηλαδή να την διαχωρίσουμε με αυτά τα κριτήρια. Η πίστη είναι πάνω από όλα μια από τις μεγαλύτερες Δωρεές του Θεού στον άνθρωπο. «ουδείς δύναται ελθείν προς με, εάν μη ο πατήρ ο πέμψας με, ελκύση αυτόν» (Ιωαν.6,44) Το μόνο που μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε για την πίστη είναι ότι «γεννιέται» και «αυξάνεται».
Βέβαιο επίσης είναι ότι ο άνθρωπος ελκύεται από τον Θεό. Η γέννηση της πίστεως δεν οφείλεται στην ανθρώπινη θέληση αλλά στην δωρεά του Θεού. Το αν εμείς θα την διατηρήσουμε και θα την αυξήσουμε, αυτό είναι επιλογή μας και μάλιστα επιλογή απόλυτα ελεύθερη. Εκεί ακριβώς –στην στάση μας δηλαδή απέναντι στον Θεό- βρίσκεται και το κλειδί της δικής μας συμβολής στο αιώνιο μέλλον μας.
Ο μεγαλύτερος εχθρός για την πίστη μας –του καθενός προσωπικά- είναι η αδιαφορία.
Ο Αγιος Ιωάννης Δαμασκηνός για την πίστη. (μεταφρ. Αρχιμανδρ. Δωρόθεος Πάπαρης
Η πίστη βέβαια είναι δύο ειδών. «Υπάρχει δηλαδή πρώτα πίστη που δημιουργείται από την ακοή». Ακούμε δηλαδή τις θείες Γραφές και πιστεύουμε στη διδαχή του Αγίου Πνεύματος. Αυτή όμως γίνεται τέλεια, όταν είναι πίστη έμπρακτη σε όλα όσα ο Χριστός νομοθέτησε, όταν σέβεται και εφαρμόζει τις εντολές Αυτού που μας ανακαίνισε. Αυτός που δεν πιστεύει σύμφωνα με την παράδοση της όλης Εκκλησίας ή συμμετέχει στις απαράδεκτες πράξεις του Διαβόλου, αυτός είναι ο άπιστος. (Δεύτερο είδος) «πίστεως είναι η πραγμάτωση όσων ελπίζουμε, η απόδειξη πραγμάτων που δεν βλέπουμε»· ή είναι αναμφίβολη και αδιάκριτη ελπίδα των υποσχέσεων του Θεού σε μας και η εκπλήρωση των αιτημάτων μας. Το πρώτο είδος πίστεως είναι αποτέλεσμα της δικής μας θελήσεως, ενώ το δεύτερο αποτελεί ένα από τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.
Παραθέτουμε και ένα απόσπασμα σχετικό του μητροπ. Ναυπάκτου Ιερόθεου:
Οι άγιοι Πατέρες από την προσωπική τους πείρα έχουν διδάξει ότι υπάρχουν δύο είδη πίστεως. Η μία είναι η πίστη εξ ακοής και η άλλη είναι η πίστη εκ θεωρίας. Η δεύτερη έχει μεγαλύτερη αξία, γιατί είναι μια προσωπική γνώση του Θεού. Μη υπαρχούσης όμως αυτής της πίστεως ή για να φθάση κανείς σε αυτήν είναι ανάγκη να πιστεύη στην διδασκαλία του Χριστού, των Αποστόλων και όλων των αγίων. Ενώ για τους έξω της Εκκλησίας ανθρώπους ισχύει το “μέτρον πάντων ο άνθρωπος” για τους Χριστιανούς ισχύει το “μέτρον πάντων ο Θεάνθρωπος”. Έτσι τα όσα λέγονται, στη Αγία Γραφή είναι αποκάλυψη του Χριστού και εμπειρία όλων των αγίων, γι’ αυτό και πρέπει να γίνουν και από μας πιστευτά. Για τους αγίους δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία ότι ο Θεός διευθύνει προσωπικά τον κόσμο. Εμείς όμως, αφού δεν διαθέτουμε τέτοια πνευματική κατάσταση είναι ανάγκη να πιστεύουμε στον λόγο του Θεανθρώπου και στην εμπειρία των αγίων. Οι Χριστιανοί έχουν Βιβλικοπατερική σκέψη. Σκέπτονται κατά Χριστόν
[…]Ο Απόστολος Παύλος διατυπώνει την ευχή και πραγματικότητα “ίνα και η ζωή του Ιησού εν τω σώματι ημών φανερωθή” ή “εν τη θνητή σαρκί ημών” (Β’ Κορ. δ’, 11). Ο Χριστός φανερώνεται στον άνθρωπο και γεμίζει όλη του την ύπαρξη. Κάθε μόριο της υπάρξεώς του μαρτυρεί την παρουσία του Χριστού, βεβαιώνει την αθανασία και αιώνια ζωή. Τότε ο άνθρωπος αποκτά πίστη, γιατί η τελεία πίστη είναι η παρουσία του Χριστού. Τότε ο άνθρωπος γίνεται άνθρωπος αρετής, γιατί “αρχή και θεμέλιον πασών των αρετών” είναι ο Χριστός (άγ. Γρηγόριος Σιναΐτης). Τότε γεύεται την Βασιλεία των Ουρανών και την γη της επαγγελίας, γιατί Βασιλεία του Θεού είναι ο Χριστός και γη της επαγγελίας είναι η ένθεος ζωή.
[…]Πρέπει να σημειωθή και να υπογραμμισθή ότι η Εκκλησία είναι ο πραγματικός τόπος Θεοφανείας. Και όταν ζούμε αληθινά μέσα στην Εκκλησία, που είναι το Σώμα του Θεανθρώπου Χριστού (“εν αληθεία”) και όταν δεχόμαστε ενέργειες του Αγίου Πνεύματος (“εν Πνεύματι”), τότε είμαστε αληθινοί προσκυνηταί του Θεού, αποκτούμε την Θεογνωσία και γευόμαστε την σωτηρία. Αυτό φαίνεται και από το ότι η Εκκλησία λέγεται Ορθοδοξία και αυτή άλλωστε είναι η πραγματική Εκκλησία. Ορθοδοξία σημαίνει ορθή δόξα, δηλαδή ορθή διδασκαλία και ορθή δοξολογία του Τριαδικού Θεού. Όπου υπάρχει ανόθευτη πίστη, εκεί υπάρχει πραγματική λατρεία και για να είναι αληθινή η λατρεία πρέπει να συνδέεται με την ανόθευτη διδασκαλία.
Η ύπαρξη του κρασιού π.χ. είναι κάτι το αντικειμενικό. Η γεύση του όμως είναι κάτι το υποκειμενικό…Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για την πίστη. Η πίστη δεν μπαίνει σε στεγανά αντικειμενικότητας ή υποκειμενικότητας. Δεν μπορούμε δηλαδή να την διαχωρίσουμε με αυτά τα κριτήρια. Η πίστη είναι πάνω από όλα μια από τις μεγαλύτερες Δωρεές του Θεού στον άνθρωπο. «ουδείς δύναται ελθείν προς με, εάν μη ο πατήρ ο πέμψας με, ελκύση αυτόν» (Ιωαν.6,44) Το μόνο που μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε για την πίστη είναι ότι «γεννιέται» και «αυξάνεται».
Βέβαιο επίσης είναι ότι ο άνθρωπος ελκύεται από τον Θεό. Η γέννηση της πίστεως δεν οφείλεται στην ανθρώπινη θέληση αλλά στην δωρεά του Θεού. Το αν εμείς θα την διατηρήσουμε και θα την αυξήσουμε, αυτό είναι επιλογή μας και μάλιστα επιλογή απόλυτα ελεύθερη. Εκεί ακριβώς –στην στάση μας δηλαδή απέναντι στον Θεό- βρίσκεται και το κλειδί της δικής μας συμβολής στο αιώνιο μέλλον μας.
Ο μεγαλύτερος εχθρός για την πίστη μας –του καθενός προσωπικά- είναι η αδιαφορία.
Ο Αγιος Ιωάννης Δαμασκηνός για την πίστη. (μεταφρ. Αρχιμανδρ. Δωρόθεος Πάπαρης
Η πίστη βέβαια είναι δύο ειδών. «Υπάρχει δηλαδή πρώτα πίστη που δημιουργείται από την ακοή». Ακούμε δηλαδή τις θείες Γραφές και πιστεύουμε στη διδαχή του Αγίου Πνεύματος. Αυτή όμως γίνεται τέλεια, όταν είναι πίστη έμπρακτη σε όλα όσα ο Χριστός νομοθέτησε, όταν σέβεται και εφαρμόζει τις εντολές Αυτού που μας ανακαίνισε. Αυτός που δεν πιστεύει σύμφωνα με την παράδοση της όλης Εκκλησίας ή συμμετέχει στις απαράδεκτες πράξεις του Διαβόλου, αυτός είναι ο άπιστος. (Δεύτερο είδος) «πίστεως είναι η πραγμάτωση όσων ελπίζουμε, η απόδειξη πραγμάτων που δεν βλέπουμε»· ή είναι αναμφίβολη και αδιάκριτη ελπίδα των υποσχέσεων του Θεού σε μας και η εκπλήρωση των αιτημάτων μας. Το πρώτο είδος πίστεως είναι αποτέλεσμα της δικής μας θελήσεως, ενώ το δεύτερο αποτελεί ένα από τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.
Παραθέτουμε και ένα απόσπασμα σχετικό του μητροπ. Ναυπάκτου Ιερόθεου:
Οι άγιοι Πατέρες από την προσωπική τους πείρα έχουν διδάξει ότι υπάρχουν δύο είδη πίστεως. Η μία είναι η πίστη εξ ακοής και η άλλη είναι η πίστη εκ θεωρίας. Η δεύτερη έχει μεγαλύτερη αξία, γιατί είναι μια προσωπική γνώση του Θεού. Μη υπαρχούσης όμως αυτής της πίστεως ή για να φθάση κανείς σε αυτήν είναι ανάγκη να πιστεύη στην διδασκαλία του Χριστού, των Αποστόλων και όλων των αγίων. Ενώ για τους έξω της Εκκλησίας ανθρώπους ισχύει το “μέτρον πάντων ο άνθρωπος” για τους Χριστιανούς ισχύει το “μέτρον πάντων ο Θεάνθρωπος”. Έτσι τα όσα λέγονται, στη Αγία Γραφή είναι αποκάλυψη του Χριστού και εμπειρία όλων των αγίων, γι’ αυτό και πρέπει να γίνουν και από μας πιστευτά. Για τους αγίους δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία ότι ο Θεός διευθύνει προσωπικά τον κόσμο. Εμείς όμως, αφού δεν διαθέτουμε τέτοια πνευματική κατάσταση είναι ανάγκη να πιστεύουμε στον λόγο του Θεανθρώπου και στην εμπειρία των αγίων. Οι Χριστιανοί έχουν Βιβλικοπατερική σκέψη. Σκέπτονται κατά Χριστόν
[…]Ο Απόστολος Παύλος διατυπώνει την ευχή και πραγματικότητα “ίνα και η ζωή του Ιησού εν τω σώματι ημών φανερωθή” ή “εν τη θνητή σαρκί ημών” (Β’ Κορ. δ’, 11). Ο Χριστός φανερώνεται στον άνθρωπο και γεμίζει όλη του την ύπαρξη. Κάθε μόριο της υπάρξεώς του μαρτυρεί την παρουσία του Χριστού, βεβαιώνει την αθανασία και αιώνια ζωή. Τότε ο άνθρωπος αποκτά πίστη, γιατί η τελεία πίστη είναι η παρουσία του Χριστού. Τότε ο άνθρωπος γίνεται άνθρωπος αρετής, γιατί “αρχή και θεμέλιον πασών των αρετών” είναι ο Χριστός (άγ. Γρηγόριος Σιναΐτης). Τότε γεύεται την Βασιλεία των Ουρανών και την γη της επαγγελίας, γιατί Βασιλεία του Θεού είναι ο Χριστός και γη της επαγγελίας είναι η ένθεος ζωή.
[…]Πρέπει να σημειωθή και να υπογραμμισθή ότι η Εκκλησία είναι ο πραγματικός τόπος Θεοφανείας. Και όταν ζούμε αληθινά μέσα στην Εκκλησία, που είναι το Σώμα του Θεανθρώπου Χριστού (“εν αληθεία”) και όταν δεχόμαστε ενέργειες του Αγίου Πνεύματος (“εν Πνεύματι”), τότε είμαστε αληθινοί προσκυνηταί του Θεού, αποκτούμε την Θεογνωσία και γευόμαστε την σωτηρία. Αυτό φαίνεται και από το ότι η Εκκλησία λέγεται Ορθοδοξία και αυτή άλλωστε είναι η πραγματική Εκκλησία. Ορθοδοξία σημαίνει ορθή δόξα, δηλαδή ορθή διδασκαλία και ορθή δοξολογία του Τριαδικού Θεού. Όπου υπάρχει ανόθευτη πίστη, εκεί υπάρχει πραγματική λατρεία και για να είναι αληθινή η λατρεία πρέπει να συνδέεται με την ανόθευτη διδασκαλία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου