Η πηγή της Πνευματικής οράσεως . (Ιωαν. Κορναράκη, Ομοτ. Καθ/τού Παν/μίου Αθηνών)

Η πηγή της Πνευματικής οράσεως . (Ιωαν. Κορναράκη, Ομοτ. Καθ/τού Παν/μίου Αθηνών)

11 Ιαν

      Η πηγή της πνευματικής οράσεως διανοίγεται μέσα στην ψυχή του πνευματικού αγωνιστή με την ενάργεια του Αγίου Πνεύματος. Η ενέργεια αυτή δεν είναι τυποποιημένη ή απολυτοποιημένη σ’ ένα ορισμένο μεθοδικά σχήμα. Το Άγιο Πνεύμα «όπου θέλει» και «όπως θέλει» «πνει»! Σαν χορηγός «ποικίλης χάριτος» προικίζει τους πιστούς με ποικίλα χαρίσματα, τα οποία συγχρόνως είναι οδοί πνευματικής πορείας και ζωής!
Έτσι η πηγή της πνευματικής οράσεως είναι πάντοτε το Άγιο Πνεύμα, το οποίο, με μια ειδική για κάθε πιστό ενέργεια, ανάβει μέσα στην ψυχή «τον λύχνον της γνώσεως», «Νουν καθαρίσαι, μόνον εστί του Αγίου Πνεύματος». Γι’ αυτό το λόγο «δει διά πάντων, και πλέον δε τη ειρήνη της ψυχής, αναπαύειν το Πνεύμα το Άγιον, ίνα τον λύχνον της γνώσεως έχωμεν παρ’ εαυτοίς φαίνοντα διά παντός.  Εξαστράπτοντος γαρ αυτού απαύστως εν τοις ταμείοις της ψυχής, ου μόνον κατάδηλοι τω νοΐ αι μικραί εκείναι και ακοτειναί των δαιμόνων γίνονιαι προσβολαί, αλλά και εξασθενούσι λίαν υπό του  Αγίου εκείνου και ενδόξου ελεγχόμενοι φωτός· και διά τούτο ο Απόστολος λέγει, το πνεύμα μη σβένντε…». Ο πιστός πρέπει, χρησιμοποιώντας το χάρισμα που του έχει δώσει ο Θεός, να αναπαύει μέσα στην ψυχή του με την ειρήνη το Άγιο Πνεύμα και με μια αδιάλειπτη προσπάθεια να διατηρεί και να συντηρεί αναμμένη τη φλόγα του Αγίου Πνεύματος. Γιατί οσάκις σβήνει αυτή η φλόγα, το Άγιο Πνεύμα «αφεγγή τον νουν καταλιμπάνει της γνώσεως». Αλλά τότε, όταν πέσει το βαρύ σκοτάδι της πνευματικής νύκτας μέσα στα «ταμεία της ψυχής» … «ουαί τη ψυχή εκείνη»! Δεν πρόκειται απλώς για μια… έκλειψη σελήνης. Πρόκειται, όπως είπαμε, για ένα άπλωμα της σκιάς του θανάτου μέσα στη σβησμένη αυτή ψυχή
Οποιαδήποτε όμως κι’ αν είναι η αδιάλειπτη προσπάθεια του πιστού, από πλευράς εξωτερικού σχήματος και μορφής, ο πυρήνας αυτής της αδιάλειπτης εργασίας πρέπει, φαίνεται, να είναι πάντοτε και σε όλες τις περιπτώσεις ο ίδιος. Κι’ αυτός ο πυρήνας είναι αναμφίβολα η αδιάλειπτη μνήμη του ονόματος του Χριστού μέσα στην ψυχή του αγωνιζόμενου πιστού.
Το Ευαγγέλιο του Χριστού είναι φυσικά μήνυμα σωτηρίας στο όνομα του Ιησού Χριστού!  Η σωτηρία του ανθρώπου είναι γεγονός νοούμενο «εν τω ονόματι» και «διά του ονόματος του Χριστού»! Έξω από αυτή την πραγματικότητα ούτε πνευματική ζωή υπάρχει ούτε άλλου είδους σωτηρία. Ο Χριστός είναι «η ζωή ημών» και «πας όστις επικαλέσηται το όνομα Κυρίου σωθήσεται». Πράγματι, η πηγή της πνευματικής οράσεως, που αποβαίνει πηγή της πνευματικής ζωής, είναι η αδιάλειπτη μνήμη του ονόματος του Ιησού Χριστού μέσα στην ανθρώπινη ψυχή που ζητεί τη σωτηρία!
Αλλά η μνήμη του ονόματος του Ιησού δεν νοείται σαν μια νοητική λειτουργία που απλώς σε συνδέει με παρωχημένα, περασμένα γεγονότα και πράγματα. Συλλαμβάνεται κυρίως σαν ένα συγκλονιστικό υπαρξιακά γεγονός. Σαν μια άμεση, συνεχής και δυναμική παρουσία και ενέργεια της ζωής του Χριστού μέσα στην ανθρώπινη ψυχή. Κι επειδή ένα τέτοιο ακριβώς γεγονός που απλώνεται πέρα (υπεράνω και υπακάτω) των διαστάσεων του ανθρώπινου νου, δεν είναι δυνατόν να αναλυθεί ή να συντεθεί με βάση τα σχήματα της ανθρώπινης λογικής ή εμπειρίας, πρέπει να παραδεχθούμε, ότι είναι καλύτερα να μη προσπαθούμε να εξηγήσουμε τί είναι η μνήμη του ονόματος του Ιησού για την «πιστεύουσαν καρδίαν»! Καλύτερα είναι να παραδώσουμε το έργο (ή το πρόβλημα) αυτό στην εμπειρία και στην άσκηση. Με μια αγωνιστική προσπάθεια «δοκιμής» να λάβουμε μια μικρή (ή μεγάλη) πείρα των ευλογιών της αδιάλειπτης μνήμης του ονόματος του  Ιησού μέσα στο πνεύμα, το νου και την καρδιά μας! Γιατί μια μικρή έστω δοκιμή της γεύσεως του ονόματος του Κυρίου, θα μας κάνει να παραδεχθούμε ότι: «Μέγα όντως αγαθόν εκ πείρας πυρειλήφαμεν, το συνεχώς επικαλείσθαι Κύριον Ίησοϋν κατά των νοητών πολεμίων, τον βουλόμενον την εαυτού καρδίαν καθάραι».’ Κι’ αυτό θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε, ότι μόνο το «εκ της πείρας καύχημα», που αποδεικνύεται μέσα στην αγχώδη καθημερινότητα «ως όπλον δεξιόν, μετά την χάριν», μπορεί να μας δώσει αίσθηση της αδιάλειπιης μνήμης του ονόματος του Χριστού.
Σ’ αυτό εδώ το σημείο προσεγγίσαμε ήδη την οριακή (ή οργανική) σχέση του γεγονότος της Μεταμορφώσεως του Κυρίου με την «ευχή του Ιησού», τη «νοερά» και «καρδιακή προσευχή»· «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με».
Η ευχή «Κύριε  Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με», είναι η πηγή του φωτισμού του πνεύματος, που ακτινοβολεί τη διεργασία της Μεταμορφώσεως του πιστού «εις άνδρα τέλειον», «εις μέτρον του πληρώματος της ηλικίας του Χριστού», «εις Υιόν του Θεού κατά χάριν»! Πράγματι! Η «ευχή του Ιησού» είναι η ελάχιστη πρακτική-πνευματική προσπάθεια του πιοτού, που όμως «κομίζει», σ’ αυτόν τα πάντα! Τον φωτισμό του πνεύματος, που συγχρόνως μεταποιεί και μεταμορφώνει τον άνθρωπο και τον οδηγεί «από δόξης του Θεού». «Μέγα αγαθόν ευχή και αγαθών πάντων περιεκτικόν, ως καρδίαν καθαίρον, εν η ο Θεός οπτάνεται τοις πιοτοίς». Η ευχή του  Ιησού είναι οδός προς την θεοπτία! Κι’ αυτή ακριβώς την οδό την βαδίζει κανείς φωτισμένη από τον προβολέα της πνευματικές οράσεως που πηγάζει εξάλλου από την ίδια την ευχή αυτή!
Μ’ αυτούς τους όρους πνευματικής πορείας ο άνθρωπος ξέρει πού πηγαίνει και τί θέλει! Ξέρει ποιός είναι και ποιός δεν είναι! Το σπουδαιότερο έχει ξεφύγει πια από την «σκολιάν οδόν» της «σχιζοφρενικής αυτοαλλοτριώσεως». Ο μύθος του Κάφκα δεν τον αφορά. Απλώς τον συγκλονίζει. Δεν του γεννάει άγχος! Απλώς τον προστατεύει Γιατί αυτός ο μύθος, καθώς του προβάλλει στην οθόνη της συνειδήσεως τη μεγάλη «μαμούνα» (τον άνθρωπο τέρας), στερεώνει τα πόδια του στην πορεία προς το Θαβώρ .,.!
Γιατί, αλήθεια, είναι τόσο απροσμέτρητη και τόσο συγκλονιστική η απόσταση ανάμεσα στο Θαβώρ και τη «μαμούνα», ώστε κι’ ένας «φτωχόμυαλος» άνθρωπος θα ήταν πάντα σε θέση να προτιμήσει το Θαβώρ και όχι τη «μαμούνα»!
Αυτός, λοιπόν, που μπορεί, μέσα ατή διαδικασία της σχιζοφρενικής αυτοαλλοτριώσεως (που υφαίνει τραγικά τον 20^ο  μας αιώνα) να ανυψώσει το κεφάλι για λίγο και να δει την αστραπόβολη κορυφή του Θαβώρ, ας εκμεταλλευθεί αυτή τη φωτιστική ευκαιρία! Δεν του χρειάζεται σοφία και γνώσεις! Δεν απαιτούνται χρήματα και δόξα καώ τίτλοι! Μόνο μια σωτήρια μεταμορφωτική κραυγή¹
            «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ Θεού, ελέησόν με»!
Από εκεί και πέρα η σωτηρία είναι «καθ’ οδόν»! «Πας γαρ όστις αν επικαλέσηται το όνομα Κυρίου σωθήσεται» …!

(Πηγή: περιοδικό Απόστολος Τίτος)